Γιατί με «Η» και όχι και «Ι» αφού τα Ιλίσια γράφονται με «γιώτα»;
Δεν υπάρχει οπαδός του Ηλυσιακού Α.Ο. που να μην έχει ακούσει αυτήν την ερώτηση.
Η συνήθης απάντηση είναι απλή έως... αφοπλιστική:
«Διότι ο Ηλυσιακός δεν είναι μόνο σύλλογος των Ιλισίων, αλλά όλης της Ελλάδας, της μεγάλης Ελλάδας».
Αυτό για να την «σπάσουμε» σ’ αυτούς που ενδεχομένως να προσπαθήσουν να υποτιμήσουν τον Ηλυσιακό.
Επί της ουσίας.
Ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του Ηλυσιακού ξεχειλίζουν από περηφάνια είναι το όνομα της ομάδας.
Κι έγινε τεράστια προσπάθεια να ταυτιστεί η ονομασία με τη φιλοσοφία της ομάδας και των οπαδών της.
Θα ήταν καλό, λοιπόν, να μάθει ο κόσμος τι εστί Ηλυσιακός.
Τ’ όνομά του τα λέει όλα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αδης ήταν χωρισμένος στα δύο.
Από τη μια τα Ηλύσια Πεδία (παράδεισος) και από την άλλη τα «Τάρταρα» (κόλαση).
Ο Ηλύσιος (με Η και Υ) είναι ένας τόπος, φανταστικός: «ένθα διέμενον μετά θάνατον αι ψυχαί ηρώων».
Ο Ηλύσιος, ο Ηλυσιακός, είναι ο ενάρετος άνθρωπος, ο δίκαιος, ο ωραίος, αυτός που ταυτίζεται με το «ευ αγωνίζεσθαι».
Κι είναι όντως εκπληκτική η έμπνευση των ιδρυτών του Ηλυσιακού να του δώσουν αυτό το όνομα. Έχουν γραφτεί πολλές ανακρίβειες για το θέμα (μεταξύ άλλων ότι ανάμεσα στους ιδρυτές ήταν γαλλομαθείς…) και καλό θα ήταν να το ξεκαθαρίσουμε.
Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί). Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου. Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν.
Εκεί οι "θεοί" τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη. Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς (εμείς στη σύγχρονη εποχή, παίζουμε και παρακολουθούμε με τα χρώματα του Ηλυσιακού, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, χάντμπολ, κολύμπι), συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες - παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσχοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών.
Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ο ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται.
Αυτός ο «παράδεισος» ήταν ο Ηλυσιακός που οραματίστηκαν οι ιδρυτές του το 1927. Κι είμαστε διπλά ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ που κάποιοι από μας έχουν ταυτιστεί πλήρως και αγωνιζόμαστε για το μεγάλο Ηλυσιακό. Για μας, ο Ηλυσιακός είναι ο «παράδεισος» του αθλητικού χώρου. Θέλουμε να πιστεύουμε (με όλα τα κακά μας…) ότι αποτελείται από ενάρετους ανθρώπους που στεγάζει αγαπημένους «ήρωες» του αθλητισμού και της κοινωνίας μας.
ΗΛΥΣΙΑΚΟΣ Α.Ο. με έτος ίδρυσης το 1927.
Με «Η» και με δάφνες όπως είναι στο έμβλημά μας.
Δεν υπάρχει οπαδός του Ηλυσιακού Α.Ο. που να μην έχει ακούσει αυτήν την ερώτηση.
Η συνήθης απάντηση είναι απλή έως... αφοπλιστική:
«Διότι ο Ηλυσιακός δεν είναι μόνο σύλλογος των Ιλισίων, αλλά όλης της Ελλάδας, της μεγάλης Ελλάδας».
Αυτό για να την «σπάσουμε» σ’ αυτούς που ενδεχομένως να προσπαθήσουν να υποτιμήσουν τον Ηλυσιακό.
 |
| H πρώτη σφραγίδα |
Επί της ουσίας.
Ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του Ηλυσιακού ξεχειλίζουν από περηφάνια είναι το όνομα της ομάδας.
Κι έγινε τεράστια προσπάθεια να ταυτιστεί η ονομασία με τη φιλοσοφία της ομάδας και των οπαδών της.
Θα ήταν καλό, λοιπόν, να μάθει ο κόσμος τι εστί Ηλυσιακός.
Τ’ όνομά του τα λέει όλα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αδης ήταν χωρισμένος στα δύο.
Από τη μια τα Ηλύσια Πεδία (παράδεισος) και από την άλλη τα «Τάρταρα» (κόλαση).
Ο Ηλύσιος (με Η και Υ) είναι ένας τόπος, φανταστικός: «ένθα διέμενον μετά θάνατον αι ψυχαί ηρώων».
Ο Ηλύσιος, ο Ηλυσιακός, είναι ο ενάρετος άνθρωπος, ο δίκαιος, ο ωραίος, αυτός που ταυτίζεται με το «ευ αγωνίζεσθαι».
Κι είναι όντως εκπληκτική η έμπνευση των ιδρυτών του Ηλυσιακού να του δώσουν αυτό το όνομα. Έχουν γραφτεί πολλές ανακρίβειες για το θέμα (μεταξύ άλλων ότι ανάμεσα στους ιδρυτές ήταν γαλλομαθείς…) και καλό θα ήταν να το ξεκαθαρίσουμε.
Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί). Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου. Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν.
Εκεί οι "θεοί" τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη. Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς (εμείς στη σύγχρονη εποχή, παίζουμε και παρακολουθούμε με τα χρώματα του Ηλυσιακού, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, χάντμπολ, κολύμπι), συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες - παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσχοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών.
Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ο ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται.
Αυτός ο «παράδεισος» ήταν ο Ηλυσιακός που οραματίστηκαν οι ιδρυτές του το 1927. Κι είμαστε διπλά ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ που κάποιοι από μας έχουν ταυτιστεί πλήρως και αγωνιζόμαστε για το μεγάλο Ηλυσιακό. Για μας, ο Ηλυσιακός είναι ο «παράδεισος» του αθλητικού χώρου. Θέλουμε να πιστεύουμε (με όλα τα κακά μας…) ότι αποτελείται από ενάρετους ανθρώπους που στεγάζει αγαπημένους «ήρωες» του αθλητισμού και της κοινωνίας μας.
ΗΛΥΣΙΑΚΟΣ Α.Ο. με έτος ίδρυσης το 1927.
Με «Η» και με δάφνες όπως είναι στο έμβλημά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου